Sorry.

Beste lezers, soms is een mens al eens lui, en heeft een mens geen zin om zijn blog te schrijven. Toch wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn leven hier, dus bij deze geef ik jullie de link van mijn Belgische lotgenote Eline:
Klik hier

À la prochaine!

Half way there!

Het project vorige week was zalig, maar vooral vermoeiend! Maandag en dinsdag moesten we alles op het laatste nippertje nog afwerken, wat voor heel veel stress zorgde. Ik begrijp niet hoe zoiets kan eigenlijk. (zoals ik zoveel dingen hier niet begrijp…) In ieder geval: woensdagochtend kennis gemaakt met de partners, en ik was opgelucht, want het waren allemaal heel aangename mensen. Na een vergadering en wat ‘dissemination activities’ repten we ons naar lycée Maillol waar ik mijn presentatie moest geven. Dat ging vrij vlotjes, met hier en daar wat zoeken naar woorden… en ik was ook niet zo zenuwachtig eigenlijk, tot Florence (bazin) aan het publiek zei “blablabla elle vient de la Belgique et elle parle tres bien le français”. WAT?! Geef die mensen toch zo’n verwachtingen niet! Haha, en dan waren alle ogen op mij gericht en was ik eerst nog even gênant aan het uitzoeken met welk hand ik de micro zou vasthouden en met welk ik de PPT zou voortklikken. Maar enfin, het viel mee. Ik heb al slechtere presentaties gegeven. *denkt terug aan de lessen van meneer Ongena* Één van de partners kwam me achteraf zeggen “I didn’t understand a word of it but it sounded great!”. Is dat niet wat we allemaal willen horen, uiteindelijk? 

 

En dan zat het meest stressvolle moment van de week er eigenlijk op voor mij. Daarna was het lekker gaan eten op restaurant. Wat die restaurants betreft: twee keer per dag een 3-gangenmenu was zaaaaaleeeeeug. Maar het heeft zijn tol geëist (lees: ik sta vet) en na een tijd gaat het speciale er ook af. De laatste avond moest ik van Florence trouwens niet meer mee op restaurant maar enkel mee op aperitief, omdat ze wist dat er een tuinfeestje werd gegeven waar ik op uitgenodigd was. Hoe lief van haar. Maar bon, voor de rest was het nog dissemination activites, work placements bezoeken, veel lange en saaie vergaderingen. Oh en tijdens de laatste vergadering was vooral ik aan het woord. Ik voelde me supahbelangrijk. Maar bon dat was omdat ik feedback moest geven over de CEMES test die MobEx gaat gebruiken als assessment voor competenties verworven tijdens een professionele ervaring in het buitenland blablabla. Het project heeft veel voldoening gegeven, maar was ook heel vermoeiend. Oh, en er waren twee partners van Noord-Ierland… God weet wanneer die slapen (tijdens vergadering wel eens eigenlijk), want die zijn ’s avonds echt niet uit te houden… Altijd maar weg willen gaan na die restaurants… En 1 keer ben ik meegeweest, maar man ik was kapot, ik miste mijn bed zo hard. Geef mij maar het kalme intellectuele Duitse volk. Toen we afscheid namen na de aperitief op vrijdag vroeg de baas van het IHK (een intern departement van de Kamer van Koophandel in Berlijn) of ik geen stage bij hem wou doen! “If you want, you can do your next internship in Berlin, we have plenty of room in the Chambre!”. Jaja, mijn ego werd daar eventjes gestreeld hoor. 

Anyhow, deze week is maar zozo: nu volgt het administratieve deel van het project... ik moet meetingverslagen opstellen, kostennota’s maken, mij weer bezighouden met het verbeteren van die CEMES-test, en nog veel meer minder leuke dingen. Als ik de tijd ervoor vind… want ik ben nu al twee dagen bezig met kostennota’s maken van het project INPUT. Ik moet àlle kosten die gemaakt zijn vanaf december 2010 tot maart 2012 voor dat project in kaart brengen. Zou eigenlijk niet zoveel werk moeten zijn, ware het niet dat de administratie hier op geen KL*TEN trekt! Ik vind hier niets terug… zit maar wat te zoeken in oude kostennota’s, rekeninguittreksels, mappen die éventueel iets meer kunnen vertellen over INPUT… Man man man, de dingen die ik hier al ben tegengekomen, ik zit vaak achter mijn bureau te lachen uit ongeloof. 

Voor de rest is het hier nog steeds aangenaam leven. Zaterdag gaan zonnen op het strand van Collioure met Eline en ’s avonds samen in mijn bed met een film en een bak aardbeienijs. Zondag naar het strand van Canet met de Duitse meisjes, en ’s avonds organiseerden we een bescheiden tuinfeestje in onze residentie. Gisteren zijn we ‘s avonds gaan zwemmen en ‘Hamammen’ met Yasmin (de ene helft van het Duitse duo Yasmin & Laura) en daarna film gaan kijken bij hun thuis. Een romantische komedie, uiteraard. De dagen vliegen voorbij en ondertussen zijn we al bijna aan het einde van week 7: de helft! 

En het leukste van al: vrijdagavond komt het vriendje af! FEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEST

Heaven is a place on earth!

Wauw. Wat een fantastisch weekend. 

Vrijdagavond hebben Eline en ik een feestje georganiseerd in onze residentie. Lekkere hapjes klaargemaakt (toastjes met camembert, rolletjes parmaham met kruidenkaas, tortillachips en toast met gerookte zalm en tzatziki), en daarna was het plan om pizza te bestellen. Dat lukte niet, dan maar kebab gegeten (en hier in den ali baba hebben ze de beste die ik al gegeten heb in mijn leven…). En als dessert hadden we taart voorzien! Een frambozen- en een appeltaart. Lekkere wijn, leuk volk, geslaagd feestje!

De dag erna zijn we met 16 man naar Carcassonne vertrokken. Een heel klein dorpje met een gigantisch kasteel en prachtige kerk. En de winkeltjes waren om op te eten! Eten deden we trouwens op een prachtig terras. Als voorgerecht een prachtig geserveerde salade de chèvre, en als hoofdgerecht een typisch gerecht uit de Midden-Pyreneeën: cassoulet au confit de canard dat nog steeds op exact dezelfde manier wordt klaargemaakt zoals in de middeleeuwen. Dat was me een lunch. Met een volle maag nog wat gekuierd door de straatjes en een paar nieuwe aankopen gedaan, zoals dat hoort. De plaatselijke bevolking steunen! 

 

En vandaag zijn we naar Collioure gegaan. Bikini onderaan just in case, want met zon zee en strand weet je maar nooit… en dat was geen onverstandige keuze! Weer een tintje donkerder, en de zomer is nog niet begonnen. Maar Collioure was veel meer dan zon zee en strand. Wat een paradijs… één van de mooiste stadjes die ik al bezocht heb. De schoonheid valt niet op foto vast te leggen. Met de bus is het maar een uurtje rijden, en maar voor 1 euro, dus dat wordt denk ik onze vaste strandbestemming! We hadden niet gedacht dat we zo’n perfecte dag tegemoet zouden komen. Het was namelijk zo dat we nog eens wouden uitslapen op zondag, maar op zondag reed de bus naar Collioure enkel maar om half 9 (half 8 dus als je het zomeruur niet meetelt!), en de bus terug pas om half 6. Dus vrij slechtgezind (vooral Eline :p ) vertrokken we dan maar. Maar eens aangekomen werd het enkel maar beter en beter en nog veel beter. Eerst een lekker ontbijtje genomen aan het strand, en dan op het gemak wat op ontdekking gegaan. Welruikende winkeltjes met handgemaakte juweeltjes en allerhande tierlantijntjes, een schoenwinkel met de meest prachtige sandalen (uiteraard een exemplaar van meegenomen), een zondags marktje, tal van gezellige restaurantjes en kleurrijke terrasjes en yuuuummmie ijssalons. 

Na een ontspannende wandeling zetten we ons om onze nieuwe aankopen nog eens te bewonderen, en horen we daar toch 3 Belgen tegen elkaar spreken. Ik voelde me onmiddellijk thuis! Ik wou ze niet laten ontsnappen en riep lekker plat “Goeiendag!”. Verbaasd keken ze om en riepen “jeej Vlamingen!”. Nog vrij lang gebabbeld met elkaar, en uiteindelijk bleken ze van hetzelfde dorp als Eline te zijn, en de man kende zelfs haar vader! It’s a small world we live in… Hun zoon was er ook bij en nodigde ons uit om vrijdag naar zijn vernissage te komen. Hij is een artiest die al een aantal jaar in de buurt van Collioure woont. Duidelijk een levensgenieter! En nadat we ons hadden geïnstalleerd in het zonnetje kwamen Katerina die we al kenden en haar vriendin Jess (twee Australische meisjes) op ons afgelopen! Weer zo’n zot toeval. Het was supergezellig, en ook goed nieuws: Katerina was met de auto en wou ons graag een lift geven naar huis… Yes please! Un jour vachement parfait! 

Maar morgen begint het werken weer. Ik ben er toch vrij nerveus voor, want woensdag moet ik een presentatie geven over Mobility Excellence voor een enorm publiek (een hele middelbare school), en in het Frans. Maar bon, in feite ben ik nog zenuwachtiger om morgen de presentatie die ik heb voorbereid aan Florence (bazin) te laten zien… Ik heb totààl geen idee of ze het goed zal vinden. En ze is niet één van de gemakkelijkste (eufemisme check). En ik moet vrijdag ook een rondleiding geven van Collioure blijkbaar (daarom dat we er vandaag ook naartoe zijn gegaan eigenlijk). Geschiedenis vertellen enzo, een echte visité guidée. Al een geluk in het Engels… maar toch! Ik heb nooit echt een gids in mezelf gezien. :p Normaal waren de plannen anders, en gingen we le château Royal bezoeken van Collioure, maar dat bleek gesloten te zijn op 30/03. Al een geluk op tijd gebeld, anders hadden we er mooi gestaan. Dusss dan doen we heel Collioure maar! Enfin het valt wel mee, ’t is een klein stadje. Én ook ontdekt dat er een prachtige wijnkelder verborgen ligt, waar we normaal een wijndegustatie zouden kunnen krijgen. Ik heb vorige week een mailtje gestuurd, dus ben benieuwd om mijn werkmail te lezen morgen! Hopelijk goed nieuws, dan kan er misschien eens een complimentje af bij Florence! 

Het worden lange, maar hopelijk leuke dagen, want ook elke avond ga ik mee op restaurant met de MobEx partners. (en ’s middags ook woew, blijven vermelden die handel!) Ahja, in mijn vorige blog hoopte ik op een leuke groep flauwe plezanterikken ipv serieuze businessdudes. Wel, deze week heb ik een paar keer moeten bellen met één van de Duitse partners, en ze was een crème van een vrouw! En naar ’t schijnt zijn ze allemaal heel vriendelijk, dus ik kijk er naar uit. 

Benieuwd hoe de week zal verlopen. Ik hou jullie op de hoogte!

Maand 1

Dag favoriete Belgen van me!

Ik kan maar niet geloven dat ik hier nu al een maand zit. Het gaat snel. Wat niet slecht is, want ik mis mijn brave Belgenland! Al is het hier enorm fijn in Perpignan. In de weekends doe ik en bezoek ik veel meer dan ik in België de laatste twee jaar misschien gedaan heb. 

Zoveel te vertellen! Laat ons beginnen bij Alysson, onze New Yorkse schoonheid. Zo stelde ze eens voor om bij haar pannenkoeken te komen eten. Klinkt leuk! Maar manneke, wat we daar aantroffen was paradijselijk! De tafel stond vól met lekkers: gedroogde cranberry’s, jelly beans, jam, Fluff (een luchtige marshmallow crème), kastanjepasta, warme cranberrysaus, slagroom, met chocolade omhulde rozijntjes, chocolade-muntkoekjes, … Enkel de typische maple syrup ontbrak! En dan die pannenkoeken: echt zo’n stapel dikke luchtige goddelijkheden zoals in de film. Ik heb het al vaak gezegd, en ik zeg het hier nog is op mijn blog: Alysson Shapiro is the new and improved Martha Stewart! Zij kwam trouwens ook met het fantastische idee om te gaan dineren in het restaurant Les Frères Mossé, waar ze een live jazz show hielden. Veel wijn, lekker eten, leuk gezelschap, mooie muziek en een ruige mannenstem… Ik was euforisch. 

Over muziek gesproken, hier in het gezelschap tussen de Italianen zit er iemand, Paolo weliswaar, die een gitaar heeft. En beter nog: hij weet ze ook te bespelen. Dus af en toe haalt hij op gelegenheden zijn gitaar boven en wordt er gezongen en gelachen (en zelfs geweend, maar enkel door mij, want dat gebeurde toen hij Tears in heaven van Eric Clapton speelde, zoooooo mooi..). Hij mag zeker op mijn verjaardag (14 april) spelen! Al hou ik nooit verjaardagsfeestjes, de laatste keer dat ik dat deed was denk ik in de lagere school, en dan niet eens alle zes de jaren… Ik vind dat verschrikkelijk, eigenlijk. Maar ik heb het helaas niet kunnen geheimhouden dat ik binnenkort verjaar, dus ik zit met de gebakken peren. Alysson heeft zich opgeofferd om het te organiseren. Opgeofferd is het woord niet, ik denk dat ze verslaafd is aan zo’n dingen.  Ja, ik heb dus een personal party planner. (en ze is al volop bezig, zei ze gisteren) Ik had geen keuze! 

HEB IK TROUWENS AL GEZEGD DAT IK BEN GAAN SKIEEN? Ja, het is waar. En het was hemels! Ik had eerst niet verwacht dat ik effectief mee op de latten zou gaan staan, maar toen ik Brankica (een geweldig lieve en leuke Kroatische) in haar outfit zag, begon het toch te kriebelen bij mij. Dan nog even mijn charmes moeten bovenhalen om Eline te overtuigen, en we konden vertrekken! Eline was eerst een paar keer gevallen, maar na poging 1 gleden we al als echte pro’s naar beneden. De bergen waren adembenemend van op de top. Wind in de haren, zon op het gezicht (iets te veel zon, want de dag erna zagen we flink rood), en genieten maar. 

 Op de terugreis reden we met de bus langs een heel mooi uitziend dorpje, omringd door een gigantische vestingmuur, met brug en fort en heel het paket. Dat bleek dus Villefranche-de-Conflent te zijn. We waren diep onder de indruk, dus maakten al direct de afspraak om het de week erna te gaan bezoeken. En dat hebben we gisteren ook gedaan! Weer eens een fantastische uitstap, met weer (ik val in herhaling) het zonnetje in ons gezicht. Het pittoreske dorpje telt 238 inwoners, bezit tal van gezellige restaurantjes en authentieke winkeltjes, en als je door de ‘ruelles’ wandelt is het net alsof je een paar honderd jaar in de tijd terugkeert.

Gisterenavond (en vrijdagavond ook eigenlijk) hebben we St. Patricksday gevierd. Superleuk met al die Irish Pubs die hier zijn, maar ik ben bekaf, en zo ziek als een hond. Mijn lichaam is het duidelijk niet gewoon en protesteert tegen al die activiteit!  

Als laatste nog een update over de stage: 

Ik heb onlangs een project gekregen dat ik mee mag organiseren. Ik moet de agenda opstellen van de komst van de partners van het project Mobility Excellence in Europa. Dat zijn 2 Duitsers, 2 Britten, en een man van Malta (is dat dan een Maltezer?) die naar hier komen van 27 tot 30 maart. Ik moet hen gidsen door Perpignan (oei), hen vergezellen op restaurant ’s middags en ’s avonds (jeej, free food), een presentatie geven over MobEx op het lycée Maillol die ik ook zelf moet maken en waar ik eigenlijk weinig van begrijp (fuck), zalen reserveren, …  enfin ja, ik moet die mensen zien bezig te houden. Ik ben er nu al zenuwachtig voor… Ik hoop dat het sympathieke flauwe plezanterikken zijn en geen droge businessventen. Ik weet alleszins dat het een zware week zal worden!

Voor de rest ziet mijn takenpakket er vrij gelijkaardig uit als twee weken geleden. Heb nog wat vertalingen mogen doen (van een website o.a.), de ondertitels van een film over IDEM en ALFMED mogen verbeteren… enfin, ik kan mijn talenkennis hier zeker laten zien, en dat is fijn. 

 

Over and out.

2 eerste weken

Er zijn al twee weken gepasseerd, dus dringend tijd voor een nieuwe blog!

Vooraleer ik jullie virtueel gids doorheen mijn stagebevindingen, éérst het leuke aspect: het schone leven! Ik ben overgelukkig met de mensen die ik heb leren kennen. We zijn een fantastisch leuke, diverse, hechte groep vrienden geworden en dat op zo'n korte tijd. Vorige week zijn we met de bus naar Céret getrokken, een pittoresk stadje met prachtige, authentieke straatjes en huizen. We hebben er een marktje bezocht, en nadien hebben we er het museum van moderne kunst bezocht. Dat had een zalig dakterras waar we de pasta die we die ochtend hadden klaargemaakt (altijd handig om Italianen in huis te hebben!) in alle rust en al zonnebadend konden opeten. Het weer was formidabel, ik had het zo warm dat ik zelfs in de schaduw moest gaan zitten (say whut?!, inderdaad).

Het uitgaansleven is hier ook helemaal niet slecht! In het historisch centrum zijn er heel veel gezellige cafeetjes, en ook een aantal kleine clubs, dus dat zit zeker snor. Donderdag zijn we naar de opening van een nieuw café gegaan. Ik waande me net in Italië! We hadden onze handen voortdurend vol met lekkere rode wijn, voor onze ogen versgesneden parmaham, en een soort kaas met truffel. De sfeer was onbeschrijfelijk, iedereen zong, lachte, genoot van het eten & drinken en elkaars gezelschap. Een avond die ik zeker zal koesteren! (heb ik al gezegd dat het allemaal gratis was ook? Ouais..) En het werd nog beter! Die avond was er ook een live optreden in de Ierse O'Flaherty pub. Een man met een mooie stem en een gitaar, wat willen we nog meer? Ook daar was de sfeer geweldig. Ik had er wel uren kunnen blijven zitten en genieten... Maar helaas, de volgende dag moet er gewerkt worden!

En dat brengt ons rechtstreeks naar mijn stagerecensie! Mijn huidig gevoel: tevreden. Maarrrr twee weken geleden was dat dik anders. De eerste dag hielden we een gesprek over onze functies en praktische afspraken enzovoort. Toen kregen we te horen dat, gekozen op basis van onze cv's, ik op de dienst Marketing/Administratie ging zitten, en Eline aan het onthaal met de culturele taken. Ze mocht dan zelfstandig visites guidées gaan doen binnenkort, flyers maken en andere leuke dingen. En ja, administratie is administratie, buh. Enfin op zich geen probleem, want er werd ons voor onze stage gezegd dat we na 7 weken gingen wisselen van functie. Maar dat idee werd tot mijn teleurstelling dus afgeblazen. Ergens wel normaal omdat je na 7 weken je functie net volledig autonoom kan uitoefenen, dus is het zonde om net dan te wisselen en terug alles te moeten leren. Dus, week 1: one unhappy Iris. Bovendien worden de meeste dingen hier snel snel uitgelegd, en schijnen veel collega's te denken dat we het bedrijf vanbinnen en vanbuiten kennen. Voor hen is alles vanzelfsprekend, voor mij allesbehalve. En dat het dan nog in het Frans is maakt de dingen voor mij soms nog onbegrijpelijker. Dus nee, ik was niet blij, helemaal niet.

Maar, week één en week twee vorderden. Je voelt het al komen: ik ben momenteel een tevreden stagiaire! Ik heb erg veel taken, die gevarieerd en waardevol zijn. Ik voel me geapprecieerd en een meerwaarde in het bedrijf. Mijn vaste taken zijn vooral stagecontracten opstellen, stage-aanvragen versturen, de databases aanvullen en aanpassen, de facturatie doen, ... En ik mocht ook al een aantal documenten van het Engels naar Frans vertalen, wat ik geweldig vind! Ik heb er zelfs een complimentje over gekregen van de big boss! *vreugdekreet* En de laatste dagen werk ik heel nauw samen met Alexandra, coördinator voor de Europese projecten, en ik vind het een fantastische samenwerking. De projecten zijn serieus werk en belangrijk etc, en er komt ook creatief denkwerk aan te pas. En ze heeft echt iets aan mijn hulp en feedback. Ik heb het gevoel dat ik serieus genomen word als stagiaire. Jaja, de dees is content! Oh, en ook leuk: tijdens de schoolvakanties mogen we in de namiddag Engelse les geven aan de Franse leerlingetjes! Jammer dat het enkel in de vakanties is, want ik vind het fantastisch. We mogen ook zelf brainstormen over hoe we de lessen gaan invullen en organiseren enzovoort. Ik vind het super dat we dat mogen, want de reputatie van ALFMED hangt natuurlijk ook af van die lessen. De kinderen vonden het alleszins heel leuk met ons! (zeiden ze alleszins, misschien waren ze bang)

Er valt eigenlijk nog vanalles te zeggen! Maar iets zegt me dat mijn blog al veel te lang is om een mens geïnteresseerd te houden. :p Dus bij deze, vaarwel en à la prochaine!

GROEPSFOTOOOOO:

Aankomst

De vlucht naar Perpignan verliep heel vlot, we kwamen zelfs een kwartier eerder aan dan verwacht. Dan was het zoeken naar een bus om ons naar Alfmed te brengen. Een eerste kans om ons Frans te oefenen! Dat was een ramp. Wij verstonden de buschauffeur niet en vice versa. Ja, je mag je gerust gênante 'lachen en knikken'-situaties inbeelden waarop ongemakkelijke stiltes volgen. Al dénk ik dat het aan de buschauffeur zelf lag, want kort daarna werden we aan iedereen voorgesteld in Alfmed en leek het wel alsof we hier al maanden zaten. Ik moet zeggen, zelfs na 1 dag heb ik al de indruk dat ik me veel vlotter kan uitdrukken in het Frans. Wat moet dat zijn na een maand!


We hebben al kennisgemaakt met de meeste van onze huisgenoten: Marco, Francesca en Anna. Spontane, vriendelijke mensen. :) Marco heeft ons gisteren begeleid naar de Carrefour om al wat eerste aankopen te doen, en vandaag heeft Francesca ons het historische centrum van Perpignan laten zien. Ik vind Perpignan prachtig! En àlles is op wandelafstand. Deze middag zijn we een gezellig gaan eten op een terras, en daarna op het grote plein nog zitten zonnebaden. Het weer is hier ook al fantastisch. Mijn T-shirt staat zelfs al lichtjes in mijn huid getekend. Geweldig geweldig geweldig.

Hiernaast enkele sfeerbeelden. Om je een idee te geven: deze mooie uitzichten zijn telkens maar een 5 minuten wandelen ver.









Na ons uitstapje dacht ik nog even een foto te nemen van het gebouw van Alfmed. En toen beseften we dat er vlak voor dat gebouw een citroenboom stond... Daar móest ik een citroen van hebben. En het is nog gelukt ook. Heerlijke citroen trouwens.


















Onze kamer is vrij sober, maar we proberen het iet of wat te personaliseren. (eigenlijk gewoon door onze spullen overal te verspreiden... :p) Ik ben heel tevreden over mijn bed! Fantastisch geslapen deze nacht.





Ik kan zeggen dat ik tot nu toe tevreden ben over Perpignan. Nu is het nog afwachten hoe het werk tijdens de stage me bevalt, maar dat is voor maandag.

Welkom op mijn blog!

Nog twee onrustige nachten slapen en ik vertrek met een gezonde dosis stress richting Perpignan. Missie: veel plezier maken, genieten van het (bijna) warme weer, indommelen op het strand, cultuur opsnuiven en tussendoor trachten een succesvol stagetraject af te leggen. Dat laatste op de taalacademie ALFMED (Académie de Langues France Méditerranée) in het zuidelijkste Zuiden van Frankrijk!

Overmorgen, om 15u25, vertrekt mijn vlucht te Charleroi naar de luchthaven in Perpignan, met aankomst om 17u. Ik zal niet alleen zijn want Eline Maes, klasgenoot en geweldige vriendin, gaat met me mee! We doen allebei onze stage op ALFMED, weliswaar op een verschillende afdeling. Onze kamer waarin we de komende maanden verblijven bevindt zich bovenop de academie, en we zullen badkamer, keuken en toilet delen met de andere inwonenden.(altijd spannend)

Morgen nog de laatste dingen in orde maken (lees: àlles nog inpakken), lekker gaan eten 's avonds met de vriend, proberen te slapen en waarschijnlijk een nachtmerrie doorstaan à la vliegtuigticket kwijtspelen / missen van vlucht / bagage vergeten / neerstorten van vliegtuig / ..., en de volgende dag kan het avontuur beginnen!

I'll keep you posted! (zulke slagzinnen binnenkort in het Frans, uiteraard)