Dag favoriete Belgen van me!
Ik kan maar niet geloven dat ik hier nu al een maand zit.
Het gaat snel. Wat niet slecht is, want ik mis mijn brave Belgenland! Al is het
hier enorm fijn in Perpignan. In de weekends doe ik en bezoek ik veel meer dan
ik in België de laatste twee jaar misschien gedaan heb.
Zoveel te vertellen! Laat ons beginnen bij Alysson, onze New
Yorkse schoonheid. Zo stelde ze eens voor om bij haar pannenkoeken te komen
eten. Klinkt leuk! Maar manneke, wat we daar aantroffen was paradijselijk! De
tafel stond vól met lekkers: gedroogde cranberry’s, jelly beans, jam, Fluff (een
luchtige marshmallow crème), kastanjepasta, warme cranberrysaus, slagroom, met
chocolade omhulde rozijntjes, chocolade-muntkoekjes, … Enkel de typische maple syrup
ontbrak! En dan die pannenkoeken: echt zo’n stapel dikke luchtige goddelijkheden
zoals in de film. Ik heb het al vaak gezegd, en ik zeg het hier nog is op mijn
blog: Alysson Shapiro is the new and improved Martha Stewart! Zij kwam trouwens
ook met het fantastische idee om te gaan dineren in het restaurant Les Frères
Mossé, waar ze een live jazz show hielden. Veel wijn, lekker eten, leuk
gezelschap, mooie muziek en een ruige mannenstem… Ik was euforisch. 
Over muziek gesproken, hier in het gezelschap tussen de
Italianen zit er iemand, Paolo weliswaar, die een gitaar heeft. En beter nog:
hij weet ze ook te bespelen. Dus af en toe haalt hij op gelegenheden zijn
gitaar boven en wordt er gezongen en gelachen (en zelfs geweend, maar enkel
door mij, want dat gebeurde toen hij Tears in heaven van Eric Clapton
speelde, zoooooo mooi..). Hij mag zeker op mijn verjaardag (14 april) spelen!
Al hou ik nooit verjaardagsfeestjes, de laatste keer dat ik dat deed was denk
ik in de lagere school, en dan niet eens alle zes de jaren… Ik vind dat
verschrikkelijk, eigenlijk. Maar ik heb het helaas niet kunnen geheimhouden dat
ik binnenkort verjaar, dus ik zit met de gebakken peren. Alysson heeft zich
opgeofferd om het te organiseren. Opgeofferd is het woord niet, ik denk dat ze
verslaafd is aan zo’n dingen. Ja, ik heb
dus een personal party planner. (en ze is al volop bezig, zei ze gisteren) Ik
had geen keuze! 
HEB IK TROUWENS AL GEZEGD DAT IK BEN GAAN SKIEEN? Ja, het is
waar. En het was hemels! Ik had eerst niet verwacht dat ik effectief mee op de
latten zou gaan staan, maar toen ik Brankica (een geweldig lieve en leuke
Kroatische) in haar outfit zag, begon het toch te kriebelen bij mij. Dan nog
even mijn charmes moeten bovenhalen om Eline te overtuigen, en we konden
vertrekken! Eline was eerst een paar keer gevallen, maar na poging 1 gleden we
al als echte pro’s naar beneden. De bergen waren adembenemend van op de top.
Wind in de haren, zon op het gezicht (iets te veel zon, want de dag erna zagen
we flink rood), en genieten maar.
Op de terugreis reden we met de bus langs een
heel mooi uitziend dorpje, omringd door een gigantische vestingmuur, met brug
en fort en heel het paket. Dat bleek dus Villefranche-de-Conflent te zijn. We
waren diep onder de indruk, dus maakten al direct de afspraak om het de week
erna te gaan bezoeken. En dat hebben we gisteren ook gedaan! Weer eens een
fantastische uitstap, met weer (ik val in herhaling) het zonnetje in ons
gezicht. Het pittoreske dorpje telt 238 inwoners, bezit tal van gezellige
restaurantjes en authentieke winkeltjes, en als je door de ‘ruelles’ wandelt is
het net alsof je een paar honderd jaar in de tijd terugkeert.
Gisterenavond (en vrijdagavond ook eigenlijk) hebben we St.
Patricksday gevierd. Superleuk met al die Irish Pubs die hier zijn, maar ik ben
bekaf, en zo ziek als een hond. Mijn lichaam is het duidelijk niet gewoon en
protesteert tegen al die activiteit!
Als laatste nog een update over de stage:
Ik heb onlangs een project gekregen dat ik mee mag
organiseren. Ik moet de agenda opstellen van de komst van de partners van het
project Mobility Excellence in Europa. Dat zijn 2 Duitsers, 2 Britten, en een
man van Malta (is dat dan een Maltezer?) die naar hier komen van 27 tot 30
maart. Ik moet hen gidsen door Perpignan (oei), hen vergezellen op restaurant ’s
middags en ’s avonds (jeej, free food), een presentatie geven over MobEx op het
lycée Maillol die ik ook zelf moet maken en waar ik eigenlijk weinig van begrijp
(fuck), zalen reserveren, … enfin ja, ik
moet die mensen zien bezig te houden. Ik ben er nu al zenuwachtig voor… Ik hoop
dat het sympathieke flauwe plezanterikken zijn en geen droge businessventen. Ik
weet alleszins dat het een zware week zal worden!
Voor de rest ziet mijn takenpakket er vrij gelijkaardig uit
als twee weken geleden. Heb nog wat vertalingen mogen doen (van een website
o.a.), de ondertitels van een film over IDEM en ALFMED mogen verbeteren… enfin,
ik kan mijn talenkennis hier zeker laten zien, en dat is fijn.
Over and out.
